بررسی میزان سطح سرمی لپتین و گرلین در بیماران تالاسمی ماژور و متوسط درمقایسه با افراد سالم

زمینه: اختلالات سیستم اندوکرین مانندکوتاه قدی، بلوغ دیررس و هیپوگنادیسم که به دلیل اثرات سمی آهن اضافی در بیماران تالاسمی به-وجود می آید، یک معضل بزرگ است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط سطح سرمی لپتین و گرلین با کوتاه قدی و لاغری در بیماران بتا-تالاسمی است. مواد و روش ها: در این بررسی سطح سرمی لپتین و گرلین در 50 کودک سالم، 50 بیمار تالاسمی ماژور و 50 بیمار تالاسمی متوسط اندازه گیری شد و نتایج با استفاده از آزمون های آماری توسط نرم افزار spss نسخه 15 تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین لپتین سرم در گروه تالاسمی ماژور µg/l 2/1±62/2 و در گروه تالاسمی متوسط µg/l 4/2±87/2 بود که به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود (01/0 p <). میانگین گرلین در گروه تالاسمی ماژور pg/ml 9/275±192/1042 بود که به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (01/0 p <). اما در گروه تالاسمی متوسط pg/ml 5/275± 39/989 بود که تفاوت معنی داری نداشت. ارتباط معنی دار مثبتی بین سطح سرمی لپتین وشاخص توده بدنی در بیماران تالاسمی ماژور و متوسط وجود داشت. همچنین سطح سرمی لپتین در گروه افراد کوتاه قد تالاسمی ماژور در مقایسه با گروه کنترل کوتاه قد پایین تر بود، اما هیچ ارتباط معنی داری بین سطح گرلین و کوتاه قدی وجود نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد که یکی از مشکلات غددی در افراد تالاسمی نقص عملکرد سلول های چربی است که موجب سطح سرمی پایین لپتین در این بیماران می شود.